من شــــــــــــــــــــرمندمْ

واسه وقتایی که میتونستم برم ولــــــــى موندم

واسه حرفایی که میتونستم بزنم ولی نزدم که حرررررمت بمونه..

واسه حرفایی که میتونستی نزنی ولی زدی..

ولــــــــى شکستی..

تصویری که ازت تو ذهنم بودو

حسی که تو دلم بودو

حرمت صادقانه موندنمو..هه

آره شــــــــــــــــــــرمندمْ

واسه موندنم پای کسی که فقط ادعای دوست داشتنمو داشت

واسه رد کردن و خورد کردن کسایی که تو حسرتم موندن..

خودم کردم تقصیر من بود!

گله نیست! کینه نیست! عقده نیست! یه اعترافه

من.......... شـــــــــــــرمندم

ﻣــﮯכﺍﻧـــﻢ ﺭﻭﺯﮮ ﺗـــﻮ ﻣـﺮﺍ כﺭ ﺁﻏــﻮﺵ ﺧـﻮﺍﻫــﮯ ﮔـﺮﻓـﭞْ…

ﭘـﺸـﯿﻤــــﺎטּ ﻭ ﺑـﺎ ﭼﺸﻤــﺎﻧــﮯ ﭘُــﺮ ﺍﺯ ﺍﺷـڪ…

ﺧــﻮכﻡ ﺭﺍ ڪـﮧ ﻧــﮧ (!)

ﻋـڪـ ωـــﻢ ﺭﺍ!…

ﻋـڪـ ωـــﮯ ڪـﮧ ڪﻨــﺎﺭﺵ ﻧـﻮﺷــﭡــﮧ ﺍﺳـﭞْ :

” ﯾـڪ ﻫﻔــﭡـــﮧ ﮔـﺬﺷـﭞْ…

رفتنت را باچشم سرم نظاره گر بودم حتی مسیری طولانی بدرقه ات کردم، اما دیگر به دیده هایم نیز باور ندارم زیرا دلم رفتنت را هرگز نپذیرفت.

انتظار لحظه ای نیست که یار تاخیر کرده است، انتظار لحظه ایست که گمان می کنی از قلب خود جا مانده ای.